فصل مدرسهها از راه میرسد و دانشآموزان برلین و برندنبورگ بهزودی سر کلاسها حاضر میشوند. کلاس اولیها نیز قدم از خانه بیرون میگذارند تا به مدرسه بروند و تنهایی را کشف کنند. این آغاز استقلال شخصیت آنهاست؛ با این حال، والدین با نصب یک اپلیکیشن ردیاب (GPS) روی موبایلهای خود و فرزندانشان یا استفاده از دیگر ابزارهای ردیابی، آنها را دنبال میکنند و میدانند که هر لحظه کجا هستند.
استفاده از اپلیکیشنهای ردیاب برای دانشآموزان در آلمان بسیار بحثبرانگیز است: آیا اساسا کار درستی است یا نه؟
ایرن شولتس، مربی رسانه، در گفتوگو با rbb24 میگوید که والدین همیشه میخواهند بدانند بچهها کجا هستند. این قابل درک است که آنها در دنیای امروز نگرانیهای زیادی دارند، اما واقعیت این است که ابزارهای ردیابی تنها امنیت ظاهری فراهم میکنند و بچهها را از فرصت رشد و کسب تجربههای موفقیتآمیز در زندگیشان محروم میکنند.
بچهها نیاز دارند به تنهایی رشد کنند
او این مسئله را ابتدا از دیدگاه روانشناسی رشد بررسی میکند. شولتس میگوید: «کودکان غرور دارند و دوست دارند به تنهایی گامهای بزرگی بردارند. مثلا وقتی بیرون هستند و اتوبوس نمیآید، میتوانند به خودشان کمک کنند و سر در بیاورند که جدول زمانی چگونه کار میکند و اتوبوس بعدی کی میآید. وقتی والدین مدام بچهها را چک میکنند، فرصت تنها رشد کردن را از آنها میگیرند.»
باید از امنیت نرمافزار ردیابی اطمینان حاصل کرد
شولتس در ادامه به امنیت دادهها و حریم خصوصی میپردازد. او میگوید: «ابزارهای فراوانی در بازار وجود دارد که از طریق آنها میتوان بچهها را ردیابی کرد، اما آیا این نرمافزارها واقعا امنیت دارند؟ احتمالا بهجز والدین، افراد دیگری هم میتوانند کودک شما را ردیابی کنند. کسانیکه از این برنامهها استفاده میکنند باید از امنیت آنها مطمئن شوند.
در این میان حقوق کودکان چه میشود؟ کودکان در کنوانسیون اتحادیه اروپا از حقوق شخصی برخوردارند. والدین باید اطمینان حاصل کنند که حریم خصوصی کودکان حفظ میشود. باید از والدینی که مدام مانند هلیکوپتر دورتادور کودکان میچرخند و آنها را رصد میکنند، انتقاد کرد.»
شفافسازی برای کودکان اهمیت زیادی دارد
شولتس در ادامه بر اهمیت شفافسازی برای کودکان و نوجوانان تاکید میکند. او میگوید که کودکان و بهویژه نوجوانان باید بدانند که توسط والدین ردیابی میشوند. والدین باید دیدگاه خود را برای آنها توضیح دهند و به آنها اجازه ابراز نظر دهند. درنهایت، چگونگی ردیابی میبایست مورد توافق بچهها باشد چون در غیر این صورت، آنها نیز در آینده مسائلشان را از والدین مخفی خواهند کرد.
شولتس میگوید که شاید بهترین راه این باشد که به بچهها، به ویژه نوجوانان، بگویید به آنها اعتماد دارید و بعد رهایشان کنید. اگر سر ساعت مشخصی به خانه نیامدند و بارها روی مقررات خانه پا گذاشتند، باید بدانند که این کار عواقبی هم دارد. او به والدین بسیار حساس توصیه میکند که نگرانی خود را بشناسند و تصور کنند که نهایتش چه میشود. برخی نگرانیها واقعا بیمورد هستند و درباره برخی دیگر نیز میتوان با بچهها صحبت کرد و به نتیجه رسید.
