دوربینش را با دستانش آرام لمس میکرد، رفیقی که همیشه همراهش بوده و هیچ سفری را بدون آن نمیگذراند. هر بار که درباره عکاسی یا روزهای دانشگاه کابل صحبت میکرد، نگاهش ناخودآگاه به دوربینش میافتاد. همین رابطه ساده و صمیمی نخستین چیزی بود که در گفتوگو با شریف احمدی توجهم را جلب کرد. شریف نزدیک به دو سال است که در برلین زندگی میکند. او مدرک لیسانس عکاسی از دانشگاه کابل را دارد و سند B1 زبان آلمانی را نیز به دست آورده است. اما این گفتوگو از یک سفر شروع شد؛ سفری چهارده ساعته با Deutschlandticket از برلین تا شهر لینس اتریش.
برنامهریزی سفر با دویچلند تکت
شریف درباره مقدمات سفرش میگوید: یک روز قبل همه مسیر را در اپ DB Navigator چک کردم. دو انتخاب داشتم؛ با اتوبوس ساعت سه و بیست و هفت صبح بروم و بیست دقیقه در ایستگاه منتظر شوم یا اتوبوس بعدی را بگیرم و قطار اصلی را از دست بدهم. تصمیم گرفتم سردی را تحمل کنم، ولی قطار اول را از دست ندهم. در برلین با بودجه کم حتی کوچکترین سفر هم نیاز به محاسبه دارد. برای او بلیت آلمان یک انتخاب اجباری خوشایند است؛ ارزان، در دسترس، اما پر از هیجان و گاهی پر از دردسر. این اولین بار بود که باید ساعت چهار و بیست و چهار دقیقه صبح برای سوار شدن به اولین قطار مسیرش در ایستگاه مرکزی برلین میبود، زمانی که معمولاً خواب است.
لحظهای که اشک در چشمهایش جمع شد
بهترین بخش سفر کدام بود؟ شریف مکثی میکند و لبخند میزند. در لایپزیگ حدود ساعت شش توقف داشتم، چون باید قطار عوض میکردم، اما برای تعویض یک ساعت وقت داشتم. نشستم، گوشی را باز کردم و دیدم تیم افغانستان در مسابقات فوتسال زیر هفده سال برنده شده است. همان لحظه اشک شوق ریختم. همانجا بود که هیجانم برای این سفر بیشتر شد. از آنجا مسیرش مثل یک زنجیره طولانی از قطارها ادامه پیدا کرد؛ از لایپزیگ به هوف، از هوف به مونیخ و بعد تا نزدیکی مرز آلمان. در مجموع شش قطار را عوض کرد، اتفاقی که هر کسی را خسته میکند.
وقتی تأخیر قطارها مسیر را به چالش تبدیل میکند
شریف با خندهای آمیخته با خستگی میگوید: در شهر رگنسبورگ باید قطار ساعت سیزده و ده دقیقه را میگرفتم، اما قطار قبلی ده دقیقه تأخیر داشت. فقط شش دقیقه زمان برای تعویض داشتم که قطار را از دست دادم. حدود پنجاه دقیقه منتظر قطار بعدی ماندم. این چیزها بخشی از این سفر است؛ ریسک دارد، استرس دارد، ولی تجربه است. به گفته او از کل سفر چهارده ساعته، سه ساعتش فقط صرف تأخیرها و جابهجاییهای پیدرپی شد.
از مرز آلمان تا شهر لینس اتریش
با Deutschlandticket فقط تا مرز آلمان میتوانی بروی. از آنجا بلیت جداگانه برای لینس خریدم. آخرین قطار را که گرفتم، حدود ساعت هجده به ایستگاه مرکزی شهر لینس رسیدم؛ خسته اما خوشحال، چون سفرم پر از لحظههای زیبا بود.
زیبایی پاییز اتریش چیزی فراتر از تصور
شریف که همیشه نگاهش به مناظر و سوژهها برای عکاسی است، اوج سفر را اینطور توصیف میکند: در برلین کوه وجود ندارد. وقتی رسیدم و رنگهای پاییزی، کوههای اتریش و برگهای در حال ریزش را دیدم، برایم خیلی جذاب بود. اولین بار بود که چنین منظرهای را میدیدم. از دید او یکی از خوبیهای سفر با قطار، دیدن مناظر و طبیعت است.
سفری ارزان، واقعی و پر از درس
به باور شریف، قطارهای ICE با قیمت بالایشان برای بسیاری دور از دسترس هستند. اگر روزی ارزانتر شوند برای مردم خوب خواهد بود. اما در همین حال او به Deutschlandticket نیز ارزش میدهد. این سفر واقعاً واقعی است؛ ارزان است، هیجانانگیز است، اما باید صبر و انعطاف داشته باشی، چون تأخیر و انتظار بخشی از مسیر است.
Fotos: Sharif Ahmadi
