بزرگداشت از هشتم مارچ روز جهانی همبستگی زنان جهان، در برلین با گردهمایی و اعتراضات در مورد وضعیت حقوق بشری زنان در افغانستان همراه بود. معترضان با پلاکاردهای که شعارهای مختلفی را در حمایت از حقوق زنان و رهایی زندانیان درافغانستان نشان می‌دادند، به خیابان‌ها آمدند. در این تظاهرات، با سخنرانی‌ها و نمایش‌ها، نشان دادند که مبارزه برای حقوق زنان و تحقق برابری جنسیتی باید به عنوان یک اولویت جامعه مورد توجه قرار گیرد.
داکتر پتونی تایشمن، فعال حقوق زن ، و موسس انجمن هماهنگی زنان افغان در برلین می‌گوید که: ” در سه ماه گذشته شش زن در افغانستان پس از آزادی از زندان خودکشی کردند. همچنان در ماه گذشته جسد یک دختر چهارده ساله و یک زن بیست و یک ساله در خیابان یافت شدند. این نشان‌دهنده وضعیت نابسامان حقوق زنان در افغانستان است. خانم پتونی می افزاید در گوشه‌ای از جهان، زیر حکومت طالبان، جنایات آشکار رخ می‌دهد، اما متأسفانه افغانستان به فراموشی سپرده شده است.”
جهان نباید افغانستان را تنها بگذارد
تظاهرکنندگان خواهان اقدامات فوری و توجه جامعه جهانی برای حمایت از حقوق زنان و رفع نابرابری‌های جنسیتی شدند. فوزیه وحدت بنیان گذار سازمان زنان مقتدر افغانستان می‌گوید: “ما زنان امروز در اینجا جمع شدیم تا صدای حق خواهی و عدالت خواهی را بلند کنیم . ما خواهان رهایی بی قید و شرط منیژه صدیقی و رسول پارسا هستیم .که بی گناه در زندان طالبان به سر می‌برند. این دو فرد و همه زندانیان که به اتهامات مختلف در زندان طالبان هستند باید به خانه‌های شان برگردند. جهان باید در این مقطع حساس در کنار مردم افغانستان باشد و آنها را به فراموشی نسپارد.”
زنان انجمن ماه نیز برای اعتراض علیه آنچه که در افغانستان می گذرد امروز به خیابان آمدند خانم مهدیا هاشمی رییس این انجمن می‌گوید: «ما در سال دو هزار و بیست و چهار قرار داریم. مردم افغانستان مخصوصا نسل جوان افغانستان شرایط جدیدی و افغانستان جدیدی را می‌خواهند. یک نظام عادلانه و یک نظام مردم سالاری که خودشان در مورد آینده شان تثمیم بگیرند.”
خانم مهدیا می‌افزاید: ” در این بحران که زنان افغانستان گیر کردند و از آموزش ، کار و سایر فعالیت‌ها محروم هستند، خیلی اسف بار است. هیچ ملت و مردمی را در گوشه دنیا سراغ نداریم همچون وضعیتی را تجربه کنند. ما اعتراض خود را تا پیروزی ادامه می‌دهیم و از جهان می خواهیم تا مردم افغانستان را تنها نگذارند.”
درد افغانستان و ایران مشترک است
ایرانی‌های مقیم برلین همچنان در این روزنقض حقوق بشری در افغانستان را همچون درد مشترک دو کشور می‌دانند. فواد رحمانی یکی از شرکت‌کنندگان می گوید: «به وضوح ظلم، استبداد، تبعیض، زورگویی، شکنجه، اعدام، جنایت و کشت و کشتار و انتشار فرهنگ غلط از سوی دیکتاتورها و استبداد گران را مشاهده می‌کنیم که در خاورمیانه مخصوصا افغانستان روزانه و به عینه درحال اجراست. حتی مردم از داشتن شرایط اولیه زندگی، پارک، سینما و از داشتن محیطی امن برای زندگی در تنگنا هستند. حتی دخترها از رفتن به مدرسه محروم هستند.”
در همین حال پروین حسن پور از فعالان حقوق زن اهل ایران می گوید: “دو کشور همان طور که زبان مشترک وفرهنگ مشترک دارند و دردشان هم مشترک است از همین رو ما همواره در کنار هم هستیم . شرایط زندگی زنان در ایران هم قابل تعریف نیست. وقتی ما امروز در اینجا دور از وطن در جای دیگری زندکی می‌کنیم، به این معنی است که کشور ما امن نیست و آزادی‌های انسانی در آنجا نداریم از همین رو درد همدیگر را خوب حس می‌کنیم.:
معترضان در قطع نامه‌ی خواهان رهایی زندانیان از بند طالبان و خواستار توجه به وضعیت حقوق بشری زنان در افغانستان شدند. آنها از آلمان و سازمان ملل متحد خواستند که اپارتاید جنسیتی در افغانستان را به رسمیت بشناسند و طالبان را با این عملکرد شان تحریم نمایند.
پژمان پژوهش
Bild: Pazhman pzhohesh
