یک خانواده افغان با تحمل رنج‌های فراوان بعد از شش سال بالآخره موفق شدند خود را به آلمان برسانند. آنها در مسیر راه لت و کوب و حتی رد مرز شده اند و شاهد مرگ دیگر پناهجویان نیز بوده اند.
اشک در چشمان اش حلقه زده و گاهگاهی اشک‌هایش را با دستمال پاک می‌کند. چهره اش غمناک به نظر می رسد. با آنکه بعد از شش سال به آرزوی خود رسیدند و خود را به آلمان کشور مقصد شان رسانده اند، اما مریم می گوید که هنوز هم شب‌ها به آسانی به خواب نمی‌رود.
مریم لشکری، زن ۵۰ساله که مادر سه فرزند است تقریبا شش سال پیش مجبور شد خانه و کاشانه اش در ولایت بلخ را ترک کند. او می گوید در اصل از ولایت سمنگان است اما مدتی را در شهر مزار شریف زندگی کرده است. به گفته خانم لشکری، شوهرش محافظ یکی ازشرکت های مخابراتی درافغانستان بود که درجریان کاربا مشکل امنیتی روبروشد.
آنها تصمیم گرفتند افغانستان زادگاه شان را ترک کنند، تصمیمی دشوار که چندان آسان نبود. آنها نخست خود را به ایران رسانده وسپس از آنجا به ترکیه رفتند. مریم می‌گوید که در مرز میان ایران و ترکیه چندین بار با برخورد زشت نیروهای مرزی ایران روبرو شدند و بگونه بی رحمانه مورد لت وکوب قرار گرفتند.
درجریان مصاحبه در حالیکه اشک درچشمان خانم لشکری جاری بود، گفت: «روزهای زیاد سختی بی خوابی، گرسنکی، تشنگی و ظلم قاچاقبران را تجربه کردیم. هیچ چیزی برای خوردن نداشتیم، زمانی چهار روز را با فرزندان مان که کوچک بودند با شکم گرسنه دردشت سپری کردیم، در دشت توان حرکت را نداشتیم و روی سنگ‌ها خواب می‌شدیم”
خانواده لشکری در یونان از جمله مهاجرانی بوده اند که مدتی را در کمپ موریا بوده اند. این کمپ که در جزیره لیسبوس یونان موقعیت دارد یکی از مزدحم‌ترین کمپ‌های یونان به شمار می‌رود که در اواخر ۲۰۲۰ میلادی در نتیجه وقوع آتش سوزی تخلیه شد.
بر بنیاد معلومات این خانواده آنها شاهد بی نظمی‌ها و درگیری‌های مرگبار زیادی در میان مهاجران بوده اند. خانم لشکری می‌افزاید که درجریان مهاجرت در یونان بامشکلات روحی و روانی دچار شده و تاکنون با بی خوابی دست و پنجه نرم می‌کند.
سفر تلخ وطولانی و رسیدن به مقصد
خانم لشکری می‌گوید که از یکسو نبود امکانات مالی و ازسوی هم عدم توان کاری همسرش سبب شد تا سفر آنان طولانی شود. آن ها سه سال را درترکیه و سه سال دیگر را دریونان سپری کردند. او اضافه کرد که شوهرش درافغانستان دوبار زخمی شده است و ازناحیه کمر وشانه آسیب دیده است از هیمین رو توان کارکردن را ندارد.
مریم با سایراعضای خانواده اش شش ماه می‌شود در آلمان درمنطقه اوفرات مکانی زیبا درنزدیکی کلن زندگی می‌کند. او آرزو دارد که فرزندانش بتوانند تحصلات شان را در آلمان به پایان برسانند ودر آینده درجامعه آلمان کار وفعالیت کنند. او از اینکه بالاخره موفق شد با سایر اعضای خانواده اش به آلمان برسد، خوشحال است، اما می‌گوید که خاطرات تلخ گذشته و آنهایی را که دراین مسیر جان شان را در پیش چشمانش از دست داده اند را هیچگاهی فراموش نخواهد کرد.
امیدواری به دورنمایی روشن در آلمان
یکی دیگر از دلایل ترک افغانستان هراس ازدست دادن فرزندان بود که پای این خانواده را به آلمان کشاند، خانم لشکری می گوید اوضاع به کلی درافغانستان خراب بود و به خصوص زمانی که مشکل امنیتی برای ما پیش آمد همواره این تشویش را داشتم که مبادا اولاد هایم را از دست بدهم.
پسر بزرگ این خانواده سمیع الله نام دارد و۱۹ ساله است. او نیز خاطرات تلخی دارد: «تلخ ترین خاطره من همین بود که مرزبانان ایرانی دستان مان را با بند بوت بسته کرده بودند وبه ما می گفتند راه برو وقتی که به آنان می گفتم که بند کفش در دست من است من راه رفته نمی توانم، من را لت وکوب می‌کردند، یکبار ازسوی آنان رد مرز شدیم وهرچه ظلم بود بالای ما روا داشتند .
سمیع الله از اینکه حالا در آلمان زندگی می‌کند ،خوشحال است. او به این باور است که اگر درافغانستان می بود به لشکر انبوه بیکاران می پیوست، اما در اینجا آینده اش را درخشان می‌بیند و آرزو دارد که به زودی بتواند به زبان آلمانی تسلط کامل پیدا کند و در جامعه ادغام شود. او می گوید به دلیل علاقمندی شدیدی که دربخش‌های نظامی دارد می خواهد به عنوان ترجمان دربخش ارتش آلمان فعالیت کند.
طی سال های اخیر شماری زیادی از شهروندان افغانستان به دلایل گوناگون دست به مهاجرت زده اند. شماری از آنها حتا برای رسیدن به اروپا جان شان را از دست داده‌اند.
خانواده لشکری یکی از هزاران خانواده افغان است که راه سخت و طاقت فرسای مهاجرت به اروپا را تجربه کرده است
متن: سید قدیر وفا
Photo: S Qadir Wafa
