پروازول سازمان حامی حقوق پناهندگان، وزارت خارجه فدرال را متهم می‌کند که برای جلوگیری از الحاق خانواده‌های پناهندگان از قوانین دست و گیر و دیوان سالاری استفاده کرده است. این سازمان، از روند طولانی الحاق خانواده‌های پناهندگان شکایت دارد. سازمان پناهندگان Pro Asyl از وزارت خارجه فدرال درخواست کرده است که دیگر مانع پیوند خانواده‌ها نشود. به گفته این سازمان، صدها خانواده سالها از یکدیگر جدا مانده اند، همچنین به این دلیل که قوانین آلمان و بوروکراسی مدام در حال ایجاد موانع است. گونتر بورکهارت Pro Asyl، روز سه شنبه در فرانکفورت گفت: برای اینکه بتوانند برای پیوستن خانواده به سفارت آلمان درخواست ویزا دهند، مردم باید ۱۲ تا ۱۸ ماه صبر کنند. در حال حاضر حدود ۱۱۰۰۰ نفر از افراد مجاز منتظر چنین قرار هستند، ۱۱۰۰۰ نفر دیگر درخواست را ارسال كرده اما هنوز پاسخی دریافت نكرده اند. ویب‌سایت “میگازین” در گزارشی به این موضوع پرداخته است.
آلمان باید سیستم درخواست دیجیتالی ویزا را فعال کند
Burkhardt تاکید می‌کند که به منظور تسهیل مهاجرت، به افراد دارای حمایت جانبی، یعنی افرادی که از جنگ، وحشت و شکنجه فرار می کنند و پناهندگانی که به دلایل سیاسی یا مذهبی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، باید از نظر حقوقی برابر برخوردار شوند و سهمیه‌بندی باید لغو شود. به گفته او، علاوه بر این، وزارت خارجه فدرال باید درخواست دیجیتالی ویزا را فعال کند و روش الحاق خانواده را با شدت بیشتری دنبال نماید.
سالها در انتظار
بورکهاردت می‌گوید: “همه اینها باعث می شود که تحمل بسیاری از پناهندگی منتظر الحاق خانواده‌های شان هستند، تمام شود.” وی همچنین از این واقعیت که قانون جدید پیوستن خانواده، که از سال ۲۰۱۸ به اجرا درآمد، برای کسانی که از حمایت‌های جانبی برخوردار هستند، به ویژه سوری‌ها، افغان‌ها و اریترایی‌ها به اندازه کافی اجرا نشده است، انتقاد کرد. در این مدت به جای ۳۳۰۰۰ نفر ، فقط ۲۰،۶۰۰ عضو خانواده به آلمان آمده اند. این قانون الحاق یک سقف ماهیانه ۱۰۰۰ نفر از اعضای خانواده پیش بینی کرده است.
احمد حسین روزنامه‌نگارافغان می‌گوید که مدت طولانی انتظار برای خانواده‌ها یک بار سنگین است. او می‌افزاید که درخواست خود را در سال ۲۰۱۹ به سفارت آلمان در دهلی نو ارائه داده و از آن زمان چیزی نشنیده است. “من از پنج فرزندم که در یک مخفیگاه در کابل زندگی می‌کنند و نمی‌توانند بیرون بازی کنند یا به مدرسه بروند، بسیار می ترسم. از نظر جسمی من اینجا هستم، اما روح من در افغانستان با خانواده ام است.”
بوروکراسی آلمان
توولده ، که از سال ۲۰۱۴ در آلمان زندگی و به عنوان مددکار اردوگاه کار می‌کند، نمی‌تواند درک کند که چرا مقامات آلمانی به عنوان تأیید ازدواج خود، از او و همسرش گواهی ازدواج دولتی می‌خواهند. وی می‌گوید که در اریتره معمولاً ازدواج در كلیسا انجام می‌شود. همسر وی با پسر خردسال اش در ادیس آبابا، پایتخت اتیوپی زندگی می‌کنند و به طور فزاینده ای عصبانی است که بستگان پناهندگان سایر کشورهای اروپایی، مانند سوئیس یا انگلیس، می‌توانند خیلی سریعتر به آنها بپیوندند.
Photo: /epd
