امروز ۷۵ سال از حمله نیروی هوایی سلطنتی بریتانیای کبیر (RAF) و نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده (USAAF) به شهر درسدن می‌گذرد. این نیروها برای اولین بار در پاییز سال ۱۹۴۴ طی جنگ جهانی دوم، حملات هوایی را به این کلانشهر انجام دادند. چهار موج از حملات بین ۱۳ تا ۱۵ فبروری ۱۹۴۵ رخ داد که در تاریخ ماندگار شدند. براساس آخرین تحقیقات، بین ۲۲،۷۰۰ تا ۲۵۰۰۰ نفر در این حملات کشته شدند؛ همچنین بخش‌های بزرگی از مرکز شهر و زیرساخت‌های صنعتی و نظامی درسدن تخریب شدند.
۶۵۰،۰۰۰ بمب آتش‌زا بر شهر درسدن پرتاب شد
در ۱۳ فبروری ۱۹۴۵ و روزهای بعد از آن، بمب افکن‌های انگلیسی و آمریکایی مرکز شهر را به ویرانه‌ای مبدل کردند. در ابتدا، ۷۷۳ بمب افکن انگلیسی مقادیر عظیمی از مواد منفجره آتش‌زا را بر شهر پرتاب کردند واین شهر به کوره آتش تبدیل شد. حملات آمریکایی‌ها در ۱۴ و ۱۵ فبروری اتفاق افتاد. مستندی از موزیم تاریخ آلمان می گوید: « بسیاری از كشته شده‌گان غیرقابل تشخیص بودند. این اجساد از خیابان‌ها جمع‌آوری وسوزانده شدند تا از بروز بیماری‌های واگیردار جلوگیری شود.»
در این بمباران، شهر تاریخی درسدن پایتخت ایالت زاکسن به‌کلی ویران شد و در کنار نظامیان، شمار زیادی از مردم غیرنظامی نیز کشته شدند. برخی از منابع، شمار کشته‌شدگان درسدن را ۱۳۴۰۰۰ نفر گفته‌اند. نیروی هوای آمریکا، بعد از بمباران شهر درسدن، این عمل را توجیه کرد و گفت که ماشین نظامی نازی‌ها در شهر بود و در این عملیات ۱۱۰ کارخانه نظامی و ۵۰۰۰۰ کارگر را که در پشتیبانی از اقدامات نظامی آلمان نازی سهیم بودند، نابود و کشته شدند. برخی از مخالفان استدلال می‌کنند که بمباران درسدن، هیچ فرقی بین نظامی و غیرنظامی قایل نشد و هیچ تناسبی با اهداف نظامی نداشت. مورخان می‌گویند حتی کسانی که در پناهگاه بودند در اثر خفگی جان دادند، چون برای چند ساعت هیچ اکسیجنی به جز دود باروت وجود نداشت.
افراط‌گرایان راستگرا از حملات هوایی سوء استفاده می‌کنند
حملات هوایی متفقین بر درسدن بطور مرتب توسط راست‌گریان افراطی مورد استفاده قرار می گیرد. این بمباران بین حقوق‌دانان و مورخان بین المللی از جمله در بریتانیای کبیر بحث برانگیز است. Jens Wehner کارشناس جنگ هوایی می‌گوید که حملات هوایی به درسدن بدون بررسی زمینه جنگ قابل مشاهده نیست. مهم نیست که چگونه این بمبگذاری را ارزیابی می کنید، اما در زمان جنگ هرچیزی ممکن است اتفاق بیافتد.
