«آلمان‌ها هجوم آوردند و ما باختیم….» این گوشه از خاطرات شیندی ارنوالدس (Sheindi Ehrenwalds) بازمانده هولوکاست رژیم نازی‌ها از اردوگاه آوشویتس (Auschwitz) است. او امروز (چهارشنبه) خاطراتش را از دوران اسارت به دست نازی‌ها در “موزیم تاریخی آلمان” در بازدید همگان قرار داد.
مهمترین هدف رژیم نازی از تابستان سال ۱۹۴۱ قتل عام یهودیان بوده است. فتح بخش‌های بزرگی از اروپا توسط ورماخت، شرایطی را برای رسیدن این هدف مهیا ساخت. با اشغال مجارستان در مارس ۱۹۴۴، جمعیت یهودیان در ابتدا از مناطق روستایی از بین برده شدند، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند، تبعید شدند و سرانجام به قتل رسیدند.
در مدت کوتاهی پس از اشغال مجارستان توسط نازی‌ها، دستگاه دولتی مجارستان، یهودیان را از مشاغل دولتی اخراج کرد و بدین ترتیب آنها از معیشت خود محروم شدند: مشاغل یهودی بسته و اموال آنها سلب مالکیت شدند، ممنوعیت‌های حرفه‌ای و همچنین ممنوعیت ترک مجارستان نیز بر آنها اعمال شد. جیره غذایی یهودیان کاهش یافت و قتل عام آنها در اپریل ۱۹۴۴ آغاز شد.
هنگامی که سربازان آلمانی در ۱۹ مارس ۱۹۴۴ مجارستان را اشغال کردند، هولوکاست در آنجا برای جمعیت یهودیان آغاز شد. شیندی ارنوالدس ۱۴ ساله در شهر کوچک “Galánta” زندگی می‌کرد و پس از اشغال این شهر به دست نازی‌ها، شاهد قتل والدین، خواهر و برادرها، دوستان و انسان‌های زیادی در کشتارگاه نازی‌ها بود.
پس از اشغال شهر توسط نازی‌ها، او و خانواده‌اش با قطار به اردوگاه (Auschwitz-Birkenau) فرستاده شدند، و نخستین یادداشت‌هایش را در همان سفر نوشت. او در جون/ ژوئن سال ۱۹۴۴ به این اردوگاه رسید. در آنجا “اس اس” مادربزرگ و پدربزرگ، والدین ، خواهر و برادران‌اش را به قتل رساند. خودش مجبور بود کار اجباری انجام دهد. اما به گونه معجزه‌آسایی زنده ماند و توانست یادداشت های خودش را نیز نجات دهد. آن‌چه افرادی مانند شیندی در اردوگاه کشتار آشویتس تجربه کرده و رنج برده اند، در یک نمایشگاه قابل نمایش نیست. واقعیت بیرحمانه آشویتس با وجود روایت‌های بسیاری از بازماندگان، غیرقابل تصور است و شواهد کتبی و تصویری را که بازماندگان حفظ کرده اند، تنها گوشه از جنایات رژیم نازی‌ها است. بازماندگان با وجودی که می‌دانستند کوچکترین نوشته از آنان منجر به مرگ توام با شکنجه خواهد شد، اما باز هم مستندسازی کردند و آیندگان را از جنایات نازی‌ها مطلع نمودند. آنها امروز برای ما شواهدی غیرقابل انکار از جنایات مرتکب شده را ارائه می دهند. نامه‌ها و گزارش ها و همچنین عکس‌های گرفته شده، نشان دهنده اراده قربانیان برای مستند سازی قتل‌های گسترده توسط نازی‌ها است. این مدارک دفن شدند، قاچاقی از اردوگاه خارج شندد و یا ده‌ها سال بعد کشف شدند.
در مدت ۴۳ ماه، حدود ۴۳۷،۰۰۰ یهودی مجارستانی به اردوگاه (Auschwitz-Birkenau) تبعید شدند. شیندی ارنوالدس از معدود افرادی بود که بلافاصله پس از رسیدن به این اردوگاه در اتاق های گاز کشته نشد. در مجموع حدود یک میلیون نفر از سراسر اروپا در این اردوگاه کشته شدند. اردوگاه کار اجباری و مجتمع نابود کردن زندانیان یک مجموعه ۴۰ کیلومتر مربعی از اردوگاه های اصلی و فرعی و همچنین مشاغل بود. علاوه بر اردوگاه اصلی آشویتس اول، بیرکنو در سال ۱۹۴۲ به عنوان کشتارگاه ساخته شد.
در سال ۱۹۴۴ حدود ۳۰۰۰ زندان‌بان زن و مرد حدود ۶۷۰۰۰ زندانی را در اردوگاه کنترل می‌کردند. با توجه به افزایش مداوم تعداد زندانیان ، مدیریت اردوگاه به طور فزاینده از نگهبانان خارجی استفاده می‌نمودند. همچنین SS از تعداد زندانیان به عنوان جاسوس که مجبور به اجرای دستورات SS بود، در میان زندانیان استفاده می‌کرد. از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵ ، حدود ۸.۲۰۰ عضو SS در آشویتس کار می کردند. در محاکمات متفقین پس از جنگ، کمتر از ۱۰ درصد این افراد محاکمه شدند ، برخی از آنها به اعدام محکوم و کشته شدند. برخی از پرسنل اس اس که در این جنایان ضد بشری دست داشتند، بعدها محکوم شدند ولی برخی دیگر هرگز محاکمه نشدند.
متن: نورالله رحمانی
Photo:Deutsche Historische Museum
نورالله رحماني 
