احتمالا شما در صحفه‌های مجازی از اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی یا همان (ADHD) چیزی شنیده باشید، اما گونه‌ای از این اختلال بدون حالت بیش‌فعالی نیز وجود دارد که ADD نامیده می‌شود. درک تفاوت بین این دو اهمیت زیادی دارد، زیرا این دو اختلال، علائم و رفتارهای متفاوتی را نشان می‌دهند.
اختلال ای دی اچ دی عمدتاً در کودکان مشاهده می‌شود، اما گاهی تا بزرگسالی تشخیص داده نمی‌شود. علائم اصلی ADHD شامل تکانش‌گری، عدم توجه و بیش‌فعالی است. طبق گزارش وزارت بهداشت فدرال آلمان، این بیماری همچنین نوعی دارد که در آن رفتار بیش‌فعالانه وجود ندارد و فقط مشکلات توجه مشاهده می‌شود که به آن ADD می‌گویند.
تفاوت‌های اصلی ADD و ADHD
دکتر دانیل شوتله، رئیس کلینیک روان‌پزشکی و روان‌درمانی در کلینیک آسکلیپیوس هامبورگ، توضیح می‌دهد که افراد مبتلا به ADD علائم اضافه‌ای ندارند، بلکه فقط علائم بیش‌فعالانه و تکانش‌گرانه در آنها دیده نمی‌شود. شوتله می‌گوید: «مطالعات جدید نشان می‌دهند که نوع غیربیش‌فعال ADHD احتمالاً شایع‌ترین نوع است.» این افراد اغلب اشتباهات بی‌دقت انجام می‌دهند، تمرکز کوتاهی دارند، در گوش دادن مشکل دارند و تمایل به شروع کارها بدون اتمام آن دارند.
بر اساس نظر شوتله، ADD و ADHD به شکل زیر در افراد مبتلا بروز می‌کنند:
- اشتباهات بی‌دقت
- دوره توجه کوتاه
- ناتوانی در گوش دادن درست
- شروع کارها و عدم اتمام آنها
- مشکلات در ساختاردهی و سازمان‌دهی خود
- از دست دادن اشیا
- حواس‌پرتی آسان: به صورت خارجی و داخلی (رویاپردازی و تخیلات درونی)
علائمی که فقط در افراد مبتلا به ADHD بروز می‌کنند
- تکانش‌گری: افراد مبتلا به ADHD اغلب بدون در نظر گرفتن پیامدها، سریع عمل می‌کنند و تصمیم می‌گیرند.
- بیش‌فعالی: افراد مبتلا تمایل زیادی به حرکت دارند و برای نشستن یا آرام ماندن مشکل دارند.
اهمیت تفاوت‌گذاری این دو اختلال
افرادی که صرفاً ADD دارند، عمدتاً با عدم توجه دست و پنجه نرم می‌کنند. دکتر الکساندرا فیلیپسن، رئیس کلینیک و پلی‌کلینیک روان‌پزشکی و روان‌درمانی در بیمارستان دانشگاه بن، توضیح می‌دهد: «عدم توجه یکی از علائم ADHD است که بسیار دشوار جبران می‌شود، زیرا کمترین کنترل رفتاری ارادی را دارد.»
او می‌گوید: «آموختن تمرین‌های ذهن‌آگاهی یا مدیتیشن و تلاش برای تمرین توجه به طور منظم می‌تواند کمک‌کننده باشد.» دکتر شوتله اضافه می‌کند که آموزش روانی، مشاوره، درمان و ورزش نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. به گفته ایشان هم برای نوع غیربیش‌فعال و هم برای نوع بیش‌فعال و تکانش‌گرانه موثر است. او می‌گوید: «همه لازم نیست دارو مصرف کنند، اما دارو نیز بسیار موثر است و بسیاری از آن بهره می‌برند.»
شوتله معتقد است که تمایز بین آنها به شناخت بهتر علائم و رفتارهای مرتبط با این اختلال کمک می‌کند. برای مثال، دختران خیال‌باف که از بیرون نامحسوس به نظر می‌رسند، ممکن است دچار ADD باشند و دیرتر تشخیص داده شوند.
هم‌بودی‌ها و عوارض همراه با ADHD
در واقع، نوع غیربیش‌فعال این اختلال در دختران و زنان مبتلا به ADD بسیار شایع‌تر است. در حالی که در پسران و مردان، شکل بیش‌فعال و تکانش‌گرانه شایع‌تر است. به گفته دو متخصص، افراد مبتلا به ADHD اغلب باید تلاش زیادی برای دستیابی به اهداف تحصیلی و شغلی خود داشته باشند.
بر اساس گفته شوتله، حدود ۸۰ درصد از افراد مبتلا به ADHD با گذشت زمان، هم‌بودی‌هایی مانند اختلالات اعتیاد، اختلالات عاطفی مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی یا اختلالات شخصیتی را تجربه می‌کنند. او تأکید می‌کند: «به ندرت پیش می‌آید که ADHD به تنهایی رخ دهد.» به گفته او، افرادی که به ADHD دچار هستند و بیماری‌شان شناسایی نشده است، ممکن است دچار رنج زیادی شوند.
برگرفته شده از صفحه Abendblatt
