خروج نیروهای بوندسور از افغانستان دو سال پیش به پایان رسید. طالبان شش هفته بعد قدرت را به دست گرفتند. هنگامی که هواپیمای تخلیه از فرودگاه کابل در ۱۶ اوت ۲۰۲۱ بلند شد، مردم ناامید به زیر شاسی هواپیمای نظامی آمریکا چسبیدند. کشورهایی که سال ها درگیر جنگ افغانستان بودند، اتباع خود را با هواپیما به محل امن منتقل کردند. هزاران کارمند محلی که برای ارتش، سفارت آلمان یا سازمان‌های کمک های توسعه آلمان کار می‌کردند، عقب ماندند. یک کمیته تحقیقاتی در بوندستاگ از تابستان گذشته در حال کار بر روی این مساله است که عقب نشینی چه مشکلی داشته است.
ناهماهنگی در رهبری سیاسی و رویه‌های سخت بوروکراتیک
پس از بیش از ۴۰ جلسه با بازجویی از شهود، روشن شده است که ناهماهنگی رهبری سیاسی از سوی صدراعظم، همراه با رویه های سخت بوروکراتیک وجود داشته است. وزارتخانه‌های درگیر منافع متفاوتی داشتند و یک قضاوت نادرست دراماتیک وجود داشت که ارتش افغانستان حداقل طالبان را از پایتخت دور نگه می‌دارد.
یکی از مدیران انجمن همکاری بین المللی (GIZ) که وضعیت را نیز اشتباه ارزیابی کرده بود، مقایسه ای با خروج ناگهانی ایالات متحده از ویتنام در سال ۱۹۷۵ انجام داد. او گفت که همه تصور می‌کردند که “سناریوی سایگون” در افغانستان اتفاق نخواهد افتاد.
به گفته شاهدان، مسئولان در وزارت کشور فدرال انتقال دسته جمعی را مسدود کردند و بر رویه‌های فردی پافشاری کردند. این مستلزم اثبات این بود که یک کارمند محلی به دلیل کارش برای آلمانی ها شخصاً و به شدت توسط طالبان تهدید شده است یا خیر. در همین حال، وزارت خارجه فدرال و وزارت توسعه عجله ای نداشتند. آنها می خواستند کارمندان افغان خود را در کشور نگه دارند، زیرا قصد داشتند پس از خروج نیروها نیز در آن کشور حضور داشته باشند.
علاوه بر این، این طرح برای کارکنان محلی طوری طراحی شده بود که افرادی کمی هر سال به آلمان بیایند. این طرح برای هزاران نفری که به دنبال حفاظت بودند نامناسب بود. شرط لازم برای پذیرش این بود که گزارش تهدید به کارفرمای آلمانی ارائه شده باشد. پس از آن فرد می تواند برای ویزا اقدام کند.
اما سفارت آلمان در کابل از زمان حمله انتحاری در سال ۲۰۱۷، دفتر ویزا نداشته است. بنابراین متقاضیان باید به پاکستان یا هند سفر می کردند. هنگامی که نیروهای آلمانی در پایان ژوئن ۲۰۲۱ عقب نشینی کردند، بسیاری از کارگران محلی پشت سر ماندند.
Foto:
