“تا حالا ۲۷ بار است که تلاش کرده‌ایم از مرز بوسنی رد شویم! اما هر بار پلیس ما را گرفته و به جایی دورافتاده برده و رها کرده! هربار باید چند روز راه برویم تا خودمان را با دوباره به کمپ برسانیم! خیلی وقت‌ها هم، کوله‌هایمان را از ما می‌گیرند. پلیس یا آنها را برای خودشان برمی‌دارد، یا جلوی چشم‌مان آتش می‌زنند. مگر ما چقدر می‌توانیم از صفر شروع کنیم؟”
اینها را ناهید، دختر افغانی می‌گوید که با خانواده‌اش ماه‌هاست در تلاش هستند تا از مرز بوسنی عبور کرده و وارد کورواسی شوند. آنها می‌خواهند خودشان را به آلمان برسانند.
“دیگر از این زندگی خسته شده‌ام. دیگر نمی‌توانم ادامه دهم.” این را اکبر می‌گوید. او مرد ایرانی چهل و پنج ساله است که ماه‌هاست در کمپ جنگل مانده است. او به تازگی از “گیم” برگشته است. “گیم” Game تلاش‌هایی است که پناهجویان برای عبور از مرز می‌کنند. به آن گیم می‌گویند، چون مانند یک قمار است. یا در میان این بازی، برنده می‌شوند می‌توانند زندگی‌شان را از این وضعیت نجان دهند، یا می‌بازند و همه چیزشان گرفته می‌شود و دوباره باید از صفر شروع کنند.
اکبر می‌گوید” این بار هم همه وسایلمان را در لب مرز گرفتند، پلیس مرز کورواسی، همه پول‌مان را گرفت. حتی موبایل مان را هم از ما گرفت، عوضی‌ها رحم ندارند”. او دوباره می‌گوید “دیگر نمی‌توانم به این زندگی ادامه دهم، حتی این سگ‌ها هم از ما آزادانه‌تر زندگی می‌کنند. دیگر خسته شدم. ما حتی به اندازه یک سگ هم ارزش نداریم.”
تلاش برای عبور از مرز، برای مردان مجرد، بسیار سخت‌تر از خانواده‌هاست. پلیس به مردان مجرد هیچ رحمی ندارد. افراد خاطراتی دارند از وقت‌هایی که پلیس مرزی، حتی لباس‌هایشان را در لب مرز درآورده‌اند، آنها را کتک زده‌اند و به برهنه و در سرمای جنگل رها کرده‌اند.
این تنها قطره‌ای است از دریای رنجی که پناهجویان در تلاش‌هایشان برای رد شدن از مرز و رسیدن به امنیت و زندگی عادلانه، مواجه می‌شوند.
امروز ۵ فوریه، روز جهانی مبارزه با پوش بک و خشونت در مرزهاست. هیچ کس نمی‌تواند آمار و ارقام درستی ارائه کند از تعداد پوش-بکی که سالانه انجام می‌شود. این خشونت‌ها در سکوت دولت‌ها و با حمایت جامعه بین الملل، انجام می‌شود. کارزار خونینی که دست‌های کشورهای زیادی به آن آلوده است… یونان، ترکیه، ایتالیا، بوسنی، آلمان، کورواسی، آمریکا، فرانسه، انگلیس، لهستان، ایران، پاکستان و….
Aora Helmzadeh
