شما حتما برخی از اوقات در فضای مجازی کمنت‌های تحقیرآمیز، سخنان رکیک، طعنه، تعرض به اقوام و یا مذهب افراد را دیده اید. اینها بدون درنظرداشت همه نزاکت‌های اجتماعی برخی اوقات دشنام‌های رکیک نیز به طرف مقابل می‌دهند. هرگاه مطلبی را برخلاف میل شان در صفحات مجازی ببینند، تحمل شان به پایان می‌رسد، هر چه دشنام، تحقیر، سخنان رکیک ووووو…. را نثار طرف مقابل می‌کنند. اما چرا برخی تحمل نظرات و مطالب دیگران را ندارند و هر چه برخلاف نظر آنها گفته شود، باطل و ناحق است و آنچه را که این افراد می‌گویند درست و واقعی است!!!!!!!
آیا این افراد عقده‌یی اند؟
معمولا کسانی که به نظرات دیگران احترام نمی‌گذارند و پاسخ‌های دیگران را با کاربرد واژه‌های نفرت‌انگیز می‌دهند، را می‌توان افراد عقده‌یی نامید. معمولا این گونه افراد در جاهای بزرگ شده اند که با تحقیر و توهین روبرو شده و کمبودهای زیاد عاطفی دارند. این گونه افراد در مواجهه با دیگران ناخودآگاه و یا آگاهانه، تحقیر و توهین‌های که سال‌های زیادی در روح و روان شان انبار شده را بروز می‌دهند. عقده روانی، تأثیر قوی و معمولاً ناهنجاری‌های بر نگرش‌ها و رفتار فرد بر جای می‌گذارد و افراد عقده‌یی معمولا رفتار بیمارگونه‌ای دارند.
با یکی از افرادی که در فیسبوک فعال است و مطالبی زیادی را متشر می‌کند، گفتگو کردم و از او پرسیدم که آیا خودش نیز با کمنت‌های تحقیرآمیز و سخنان رکیک روبرو شده یا خیر؟ او که از ذکر نامش خودداری می‌کند، می‌گوید که :”من مربوط یکی از اقلیت‌های مذهبی و قومی در افغانستان هستم و از مدت پانزده سال در آلمان سکونت دارم. معمولا هفته‌ای یکی دوبار مطالب گوناگونی را منتشر می‌کنم. معمولا پست‌های که منتشر می‌کنم در باره اوضاع سیاسی کشور است. خوب این حق من است که در باره زادگاه ام نظم را بنویسم، درد دل کنم، در خوشی‌هایش سهیم باشم، از نابسامانی هایش دردمند شوم. نمی‌توانم در مقابل ناملایمات ساکت بمانم و منحیث یک افغان حق دارم تا نظرم را در باره کشورم بدهم.”
از او می‌پرسم که معمولا چه پاسخ‌های دریافت می‌کند؟
“برخی از افراد با حفظ ادب به نقد می‌پردازند و نظر شان را می‌نویسند، اما برخی دیگر با دلی پر از عقده دشنام می‌دهند. برخی می‌گویند که (تو برو سگ‌شویی کن، از وطن فرار کرده یی و حق نداری در باره آن نظر بدهی)، برخی دیگر به ملیتم توهین می‌کنند و برخی هم به مذهبم. در حالی که در همه پست‌هایم به هیچ کس توهین نمی‌کنم و اصلا توهین به دیگران را دور از شان و منزلت انسانی می‌دانم.”
واکنش‌ها به هر موضوعی، خواه در صفحات مجازی و یا در زندگی روزمره اگر بیرون از چهارچوب ادب و احترام باشد، قابل نکوهش است. نقد و نظر انتقادی بدون توهین و تحقیر قابل احترام است.
متن: نورالله رحمانی
Foto von Tracy Le Blanc/ Pexels
