روز شنبه کمپین “پل مهربانی از برلین تا کابل” در برلین برگزار شد. دست‌اندکاران این برنامه زنان اکتیویست افغان عضو انجمن‌های اتحاد، یار و گروه زنان رُز بودند. هدف برگزارکنندگان این برنامه فروش غذاهای سنتی و ارسال درآمد آن به زنان خودسرپرست در افغانستان بود.
صبح شنبه شال و کلاه کردم، دوربین‌ام را برداشتم و برای تهیه گزارش به زنان افغان در میدان هاینریش برلین پیوستم. همین که از اتوبوس پیاده شدم، صدای موسیقی مرا به سمت خود کشاند. حتی کسانی که از این کمپین خبر نداشتند و تنها برای قدم زدن به خیابان آمده بودند، محال بود که دنبال این موسیقی پرکشش راه نیفتند.
چند متر جلوتر درست دور میدان پنج شش چادر کوچک برپا شده بود، اما عطر غذا و شور و حال زنان اکتیویست افغان به سرعت جلب‌توجه کرد و باعث شد بی‌تردید به سمتشان بروم. حتی دقت نکردم که چادرهای دیگر برای چه برپا شده بودند و به تبلیغ چه چیزی می‌پرداختند.
زنان روی میزی بلند انواع و اقسام غذاهای افغانی را چیده بودند؛ از بولانی گرفته – که غذای موردعلاقه من است – تا قابلی، کتلت، آش رشته و چندین غذای دیگر که نام‌های‌شان را فراموش کرده‌ام. مردم دست‌درجیب از خیابان‌های اطراف می‌آمدند، باهم احوالپرسی می‌کردند، می‌گفتند و می‌خندیدند؛ هرکسی بشقاب غذا یا کاسه‌ای آش می‌خرید، چند قدم آن‌طرف‌تر می‌ایستاد و می‌خورد.
همان‌طور که عکس می‌گرفتم با خودم فکر کردم که مهربانی مرز نمی‌شناسد. مردم افغان هم‌وطنان‌شان را فراموش نکرده‌اند. این میز غذا به این خاطر چیده شده که درآمد فروش غذاها به افغانستان فرستاده شود و به مادرانی برسد که سرپرست کودکان‌شان هستند. مادرانی که نه‌تنها بحران کرونا باعث شده شغل‌شان را از دست بدهند بلکه جنگ و اتفاق‌های اخیر آسیب‌های عمیقی به آن‌ها زده است. این‌که بدانند هم‌وطنان‌شان در کشوری دیگر به یادشان هستند، کمی باعث آرامش خاطرشان خواهد شد.
با زهرا اسرافیل از انجمن یار صحبت کردم. گفت: «ما امروز این‌جا جمع شده‌ایم تا پولی را که از فروش غذا به‌دست می‌آید، به افغانستان بفرستیم. به مادران مجردی که در این چهار ماه بیکار بوده‌اند یا کسانی که کارهای یدی داشته‌اند و متاسفانه فعلا هیچ درآمدی ندارند. ما با آن‌ها در تماس هستیم و می‌دانیم که در شرایط اقتصادی بدی قرار دارند.»
پریسا حسینی، رییس انجمن اتحاد برلین، نیز یکی از دست‌اندرکاران این برنامه بود. گفت: «امروز ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱ ما برنامه‌ای را با همکاری انجمن یار و گروه زنان رز راه انداخته‌ایم. می‌دانیم که افغانستان چه شرایط سختی دارد، اقتصاد مردم خوب نیست، گرانی هست و خیلی‌ها بیکار شده‌اند. مخصوصا خانم‌های خودسرپرست در این سرما نمی‌توانند سر کار بروند و با کمبود مواد غذایی روبه‌رو شده‌اند. بعضی از آن‌ها حتی پول نان خشک خود را هم ندارند. ما امروز جمع شده‌ایم تا حداقل کمک کوچکی کرده باشیم.»
پرسیدم: «آیا برنامه‌تان همین یک‌بار است؟» گفت: «انشاءالله در آینده نزدیک دوباره چنین برنامه‌ای خواهیم داشت، چرا که می‌دانیم فقط با یک بار مشکل حل نمی‌شود. امروز از این برنامه استقبال شد و ما از این بابت خوشحالیم.»
ما هم امیدواریم که خیابان‌های برلین باز هم میزبان چنین کمپین‌ها و کمک‌هایی باشند. همین حرکت‌های هرچند کوچک اما پیوسته زنجیره‌ای محکم در برابر فراموشی تشکیل خواهد داد.
دیگر عکس‌های این رویداد را این‌جا ببینید:
مریم مردانی
Photos by M. Mardani
