روز اول آگوست به نام روز “خانواده های بدون فرزند” شناخته میشود. روز جهانی “بدون کودک” از سال ۱۹۷۳ توسط اتحادیه ملی برای والدینی نامگذاری شد که انتخاب کردهاند تا کودکی را به این دنیا نیاورند!
واقعیت اینجاست که برخی از زوجها تصمیم میگیرند بدون فرزند بمانند. این روز ویژه، به ما یادآوری میکند که داشتن فرزند باید یک انتخاب باشد، نه یک انتظار!
با افزایش آگاهی سطح بشر، زوجها فهمیدهاند که لازم نیست حتماً طبق انتطارات جامعه بعد از مدتی بچهدار شوند. آنها میتوانند نیازهای شخصی خود را هم در نظر بگیرند به جای آنکه بلافاصله بعد از ازدواج، برای دلخواه خانواده همسرشان دست به کار فرزندآوری شوند.
اما اغلب اوقات، افرادی که ترجیح میدهند بچه دار نشوند، حتی از طرف اعضای خانواده با تمسخر روبرو میشوند. گرامیداشت “روز خانواده بدون فرزند” راهی برای دادن این حق شگفتانگیز به زوجهاست که میتوانند بدون فرزند هم شاد زندگی کنند.
انتخاب آزادانه فرزند نداشتن!
در این روز افراد برای زوجهایی که بدون فرزند زندگی میکنند، کارت تبریک میفرستند و از انتخاب آزادانه آنها حمایت میکنند. این روز با هشتگ #ChildFreeDay هم شناخته میشود.
آمارها نشان میدهد در آلمان دستکم ۳۰ درصد از زنان متاهل مایل به فرزندآوری نیستند. آنها ترجیح میدهند بدون داشتن فرزند پیر شوند، در حالی که برخی از آمار تعداد آنها را حدود ۴۰ درصد ارزیابی میکند. اما واقعیت اینجاست که کاهش جمعیت اصلاً مورد علاقه سیاستمداران نیست.
“تصمیم به فرزند دار نشدن”، حاصل انتخاب زوج براساس شیوه زندگیشان است، شیوهای که روز به روز طرفداران بیشتری پیدا میکند. اما دلیل آن چیست؟
اوضاع جهان خوش نیست!
واقعیت اینجاست که اوضاع امورات دنیا با تمام حال خرابش، هیچ وقت تا این اندازه خوب نبوده است! با این حال، به لطف رسانهها و فضای مجازی ما بیشتر و بیشتر در جریان جزیئات اتفاقات قرار میگیریم. اخبار را دنبال میکنیم، اخباری که پر هستند از انفجارها، قحطی و خشکسالی، تهدید و قتل و… همین امر آدمها را نسبت به آینده بشر بدبین و نگران کرده است.
“چرا فرزند بیاورم وقتی دنیا اینقدر جای ناامنی است؟” این سوالی است که بسیاری از همسران بدون فرزند از خودشان میپرسند و پاسخ قانع کنندهای برایش پیدا نمیکنند.
زندگی حرفهای ام را فدا نمیکنم!
ناگفته پیداست که با وجود تمام حمایتهای دولتی، آوردن فرزند به این دنیا، به معنی چشم پوشی دستکم برای چندسال، از همه تفریحات عادی، خوشیهای دسته جمعی، یا خلوتهای عاشقانه و حتی فرصت برای کار کردن است.
والدین مجبور هستند زمان زیادی را به امورات فرزندداری اختصاص دهند. یا هر دوی آنها باید روزشان را میان فرزندداری و کار تقسیم کنند؛ از کار به خانه میآیند، کودکان را تحویل میگیرند تا دیگری کار کند. یا اینکه یکی از آنها (معمولاً مادر) حرفه شغلیاش را دستکم برای چندسالی فدای فرزندپروری میکند.
اما در دنیایی که زنان هر روز بیش از پیش به تواناییهای خود پی میبرند، به جایگاههای شغلی بالاتری دست پیدا میکنند و تحصیلات عالیتری را از آن خود میکنند، انتخاب فرزندآوری کار راحتی نیست.
آمارها میگویند مادران آلمانی، بیشترین سن را در میان مادران اروپایی دارند. آنها به طور میانگین در سن ۳۰ سالگی اولین کودک را به دنیا میآورند و به طور معمول، مادر یک یا نهایتاً دو فرزند میشوند.
مردان سست شدهاند!
یکی دیگر از عوامل کاهش آمار، سست و ضعیف شدن مردان، و کاهش توان آنها در باروری است. مردان معاصر حتی اگر از نظر جنسی توان فرزندآوری داشته باشند، از نظر روانی و احساسی، هنوز آنقدر قوی و رشدیافته نیستند تا بتوانند مسئولیت پدر شدن را بپذیرند. از همین رو زنانی که به دنبال پدر مسئولیت پذیری برای فرزندآوری هستند به طرز غریبی با مشکل مواجه میشوند.
این ماجرا آنقدر در آلمان پیش رفته که آنگلا مرکل صدراعظم آلمان هم در مصاحبهای “مردان عمیقاً نامطمئن” را به عنوان عامل کاهش رشد جمعیت مورد سرزنش قرار داد. او گفت “این مردان در پذیرش نقش پدری نامطمئن هستند”
مهاجران، جمعیت آلمان را نجات دادند!
آلمان برای سالها با کاهش رشد جمعیت دست و پنجه نرم میکرد. در واقع آلمان بعد از ژاپن، پیرترین کشور دنیا محسوب میشد و کارشناسان اخطارهای زیادی در این رابطه داده بودند. اما با ورود مهاجران در سال ۲۰۱۵ ورق برای آلمان برگشت.
به این ترتیب در سال ۲۰۱۶ رشد جمعیت آلمان به طرز بی سابقهای رشد کرد. در واقع امید به فرزندآوری در سال ۲۰۱۵ بالاترین میزان باروری از زمان پایان جنگ سرد را در آلمان که در سال ۱۹۹۰ رخ داده بود نشان میداد.
آئورا حلم زاده
Photo by Carly Rae Hobbins on Unsplash