اجماع بین‌المللی زنان افغانستان در خارج از کشور که متشکل از چندین نهاد اجتماعی، فرهنگی و فعالین مدنی مقیم کشورهای اروپایی است، امروز با گردهمایی در دروازه براندنبورگ برلین حمایت شان را از زنان افغانستان، نیروهای امنیتی و خیزش‌های مردمی اعلام نمودند. سخرانان این گردهمایی از خروج غیرمسئولانه نیروهای امریکایی و ناتو از افغانستان انتقاد کردند و گفتند که پیشرفت‌های بیست‌ساله افغانستان در همه عرصه‌ها را به ویژه آزادی زنان، حق کار و تحصیل زنان را تا حدودی مرهون همکاری امریکا و ناتو هستند، اما خروج غیر مسئولانه این نیروها این دست‌آوردها را با خطر روبرو ساخته اند. به باور سخنرانان این گردهمایی مردم افغانستان و به ویژه زنان افغانستان به عقب برنخواهند گشت و به هیچ قیمتی حاضر نیستند تا یک بار دیگر دوران سیاه طالبان را تجربه کنند.
اجماع بین‌المللی زنان افغانستان همچنان از کشورهای که دموکراسی در آنها نهادینه شده، خواست تا نگذارند حقوق نیمی از جامعه افغانستان پایمال شود. آنها همچنان از سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری خواستند تا در برابر جنایت‌های طالبان سکوت نکنند و موضع روشن و مشخصی را در برابر تجاوز طالبان اتخاذ نمایند. آنها از دولت‌های اروپایی و به ویژه از آلمان خواستند با توجه وضعیت شکننده و ناامن افغانستان از اخراج پناهجویان افغان به آن کشور جلوگیری نماید.
امیلیا اسپارتک فعال حقوق زنان نیز در گردهمایی امروز شرکت کرده بود. خانم اسپارتک در زمان حکومت شاهی و جمهوری محمد داوود به مبارزات اش برای دست‌یابی زنان برای بدست آوردن حقوق شان مبارزه کرده است. 
او که سال‌های زیادی در آلمان زندگی می‌کند، خواهان انسجام و اتحاد مردم افغانستان است :”از گردهم آمدن فعالان حقوق زنان خوشحال هستم، اما ما فرصت‌های بسیار زیادی را از دست دادیم. خصوصا زنان افغان که در خارج از کشور هستند، فرصت‌های زیادی برای تجمع و انسجام داشتند. در حال حاضر خطری بزرگتری همه ما را تهدید می‌کند. اگر طالبان بیایند و حدس نمی‌زنم که بتوانند دوباره به قدرت برسند، تازه ما بیدار شدیم تا یک اجماعی را بوجود بیاوریم. زنانی در افغانستان هستند، در دورترین و محروم ترین مناطق و نمی‌توانند در مورد سرنوشت شان تصمیم بگیرند و هیچ افق نگاهی به آینده ندارند. ” خانم اسپارتک می‌افزاید که در بیست سال گذشته کارهای برای زنان افغانستان صورت گرفته و می‌توان گفته که زنان دست‌آوردهای داشته، اما این کارها بیشتر انجویی و دالری بوده و می‌توان گفت که روبنایی بوده و متاسفانه برای زیربناها کارهای کمی صورت گرفت، اگر کار زیربنایی صورت می‌گرفت و امروز زنان افغان در داخل افغانستان از انسجام و قوت برخوردار می‌بودند و می‌توانستند با صدای رسا بگویند که ما طالب را نمی‌خواهیم.
خانم اسپارتک می‌افزاید موضوع اصلی که در بیست سال گذشته تا حدی زیادی فراموش شد، مبازره جدی با بی‌سوادی زنان بود، اگر برای محو بی‌سوادی زنان گام‌های اساسی برداشته می‌شد، امروز وضعیت زنان افغانستان بمراتب متفاوت می‌بود، زیرا زن باسواد هیچ وقت سلطه طالب را نمی‌پذیرد، چون طالب دشمن پیشرفت، دشمن ترقی و دشمن زنان با سواد است. خانم اسپارتک همچنان حمایت اش را از نیروهای امنیتی و خیزش‌های مردمی که برای دفاع از وطن می‌رزمند، ابراز کرد.
متن: نورالله رحمانی
Photo: Noorullah Rahmani
