وضعیت پناهجویان در نزدیکی شهر “بیهک” (Bihac) در کشور بوسنی، -علی رغم کمک گسترده از سوی بروکسل- در حال بدتر شدن است. مقامات اتحادیه اروپا از یک “وضعیت فاجعه بار” در این منطقه گزارش می‌دهند. مردم زیر ورق‌های پلاستیکی، در دمای منفی ۱۵ درجه زندگی می‌کنند.
سیاستمداران از برنامه‌های سیستماتیک برای پناهندگان صحبت می‌کنند، در حالی که جان بسیاری از آنها در همین لحظه در خطر است. آنها از راه حل‌های پایدار برای بهبود شرایط رایزنی می‌کنند، در حالی که در همین شب‌ها، پناهجویان گرفتار در برف، نمی‌توانند از شدت سرما بخوابند.
مثل همیشه؛ سیاستمداران یکدیگر را مقصر می‌دانند
وزیر خارجه پیشین اسپانیا می‌گوید: «اگر بوسنی و هرزگوین این شرایط را تغییر ندهد برای شهرتش عواقب جدی خواهد داشت!»
آیا این تهدید پنهان فایده‌ای ندارد؟ اتحادیه اروپا از سال ۲۰۱۸ حدود ۹۰ میلیون یورو به بوسنی و هرزگوین پرداخت کرده است، تا این کشور کوچک (۳.۳ میلیون نفره) در زیرساخت‌هایش سرمایه‌گذاری کرده و شرایط اسفبار مهاجران را بهبود ببخشد. همین دو هفته پیش بروکسل ۳.۵ میلیون یورو دیگر نیز به بوسنی پرداخت کرد.
این همه پول کجا رفته؟
“Suhret Fazlic” شهردار شهر “بیهک”، اخیراً در مصاحبه‌ای با دویچه وله گفته بود: «اتحادیه اروپا در بحران مهاجرت، پول زیادی به بوسنی پرداخت کرد. اما شهر ما هرگز حتی یک یورو از این پول را ندیده است! ما باید با منابع خودمان با وضعیت کنار می‌آمدیم.»
مشخص نیست این گزاره واقعاً درست است یا نه، با این حال جای تردید نیست که در شهر “بیهک” درست در ۱۲۰۰ کیلومتری برلین، درحال حاضر یکی از بدترین فاجعه‌های پناهندگان، در سال‌های اخیر در حال وقوع است.
پناهندگان در سرمای استخوان سوز
طبق گزارش داخلی کمیسیون اتحادیه اروپا درحال حاضر حدود ۱۹۰۰ مهاجر در فضای باز، نزدیک اردوگاه پناهندگان سابق لیپا، در نزدیکی “بیهک” چادر زده‌اند. چادرهای آنها بیشتر از ورقه‌های پلاستیکی و شاخه‌های درختان ساخته شده است. برای گردم کردن خود آتش روشن می‌کنند، در حالی که دما در شب به زیر منفی ۱۵ درجه سانتیگراد می‌رسد.
بدون آب، بدون سرویس بهداشتی
فعالین در منطقه می‌گویند: «سرویس‌های بهداشتی هنوز فعال نیستند، زیرا هیچ لوله کشی آبی وجود ندارد. به دلیل کمبود امکانات بهداشتی، بسیاری از مردم از بیماری‌های پوستی رنج می‌برند، و برخی از افراد علائم Covid-19 هم دارند.»
کمپ لیپا کمی قبل از کریسمس، توسط سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) پاکسازی شد. زیرا مقامات بوسنیایی آن را “مقاوم‌سازی برای زمستان” نکرده بودند. اندکی پس از آن، چادرها سوختند، طبق گزارشات آن زمان، ساکنان از روی خشم، آتش‌سوزی را شروع کرده بودند.
تلاش مقامات بوسنیایی برای بردن مردم با اتوبوس به یک پادگان سابق در برادینا در جنوب کشور، به دلیل مقاومت ساکنان و مقامات محلی ناکام ماند. مهاجران سپس به اردوگاه سوخته لیپا منتقل شدند.
آیا همه باید به آتش یک نفر بسوزند؟
از سویی گفته می‌شود که چادرهای کمپ توسط افرادی ناراضی به آتش کشیده شده است. سناریویی که مشابه به آن را در مورد کمپ “موریا” در لسبوس گفتند. سیاستمداران یونانی گفتند اگر ما برای این پناهجویان آواره، کمپ بهتری آماده کنیم، باعث می‌شود تمام پناهجویان دیگر که از وضع خود ناراضی هستند، کمپ‌های خود را بسوزانند تا به شرایط بهتری برسند! به این ترتیب از ترس اینکه این کار یک الگو شود، وضعیت این پناهجویان را بهبود نبخشیدند!
به فرض اینکه این امر درست باشد، سوال اینجاست که چرا باید افرادی چنان در رنج باشند و عاجز از بیان نارضایتی خود، که دست به چنین کاری بزنند؟
سوال دیگر اینجاست چرا چندین هزار نفر باید به آتش نارضایتی تعداد اندکی بسوزند؟
با وجود کمک‌های اتحادیه اروپا، برای سومین سال متوالی است که کشور بوسنی با همین مشکل روبرو است. این در حالی است که امسال، اذهان عمومی کاملاً سرگرم اخبار مربوط به کرونا است و دولتمردان اروپایی با تمام توان، مسائل مربوط به پناهجویان را به حاشیه رانده‌اند. اگرچه انسانیت ایجاب می‌کرد، با تقسیم عادلانه این پناهجویان، میان کشورهای اروپایی به این رنج مستمر پایان داد؛ اما چنین نیست!
آیا سیاستمداران مربوطه، لحظه‌ای از خود می‌پرسند بر این پناهجویان چه می‌گذرد؟ این طور به نظر نمی‌رسد!
اما من از خود می‌پرسم، افرادی که مسئول رها کردن این پناهجویان در سرمای زیر ۱۵ درجه هستند، چطور شب‌ها در رختخواب گرم خود به خواب می‌روند؟ ظاهراً وجدان آنها خیلی وقت پیش از اینها خوابیده است!
Aora Helmzadeh
Photo :Quelle: Wir packen’s an e.V
