کرونا نتنها به اقتصاد، ورزش، تفریح و دید، بازدیدها و زندگی اجتماعی ضربه زده، بلکه بیشتر از همه دانش‌آموزان متحمل افت تحصیلی و دوری از مشق و درس اند. تقریبا یک سال از شیوع این ویروس در جهان می‌گذرد و قرنطینه مدارس در المان از ماه مارچ سال گذشته آغاز شد. دروس دانش‌آموزان یا به شکل آنلاین ادامه داشت و یا تکالیف دانش‌آموزان به صورت هفته‌وار به دانش‌آموزان فرستاده می‌شد. در این میان بیشترین افت درسی را دانش‌آموزان کلاس‌های پایه (اول، دوم و سوم) متحمل شدند. دانش‌آموزانی که پس‌منظر مهاجرت دارند، بیشتر از دیگران ضربه دیده اند و دروس آنلاین بخاطر مسلط نبودن شان به زبان آلمانی یکی از دلایل اصلی افت این دسته از دانش‌آموزان به حساب می‌آید.
برای موشکافی بیشتر این موضوع به سراغ چند تن از مهاجران رفتم که فرزندان شان با چنین مشکلاتی درگیر اند. در دوران قرنطین معمولا تکالیف یک هفته‌یی دانش‌آموزان کلاس اول تا سوم را باید والدین روزهای دوشنبه از مدرسه بگیرند، اتفاقا هفته قبل زمانی که من برای این منظور به مدرسه رفته بودم، ابو سمره را نیز دیدم. ابوسمره پناهجوی سوری است که از آشنایی ما چندین سال می‌گذرد. معمولا پس از مصافحه صحبت‌های ما در باره کرونا و تکالیف مدرسه بچه‌ها بود.
او از افت درسی دخترش گفت :”دخترم در کلاس سوم است و بیشترین مشکل اش زبان آلمانی است و از روز که قرنطین مدارس شروع شده این مشکل افزایش یافته، زیار در دوران قبل از کرونا به صورت عادی به مدرسه می‌رفت، با معلم و همکلاسی‌هایش درارتباط بود و زبان آلمانی اش روز بروز خوبتر می‌شد، اما امان از دست کرونا. قرنطینه‌های دومدار کرونا باعث شد تا او در خانه بماند و تکالیف مدرسه اش در خانه انجام دهد، از آن جایی زبان آلمانی من نیز خوب نیست، هیچ گونه کمکی نمی‌توانم به دخترم بکنم و متاسفانه که همبازی‌های دخترم نیز دختران عرب‌زبان هستند و دربیرون از مدرسه تماس چندانی با آلمانی‌ها ندارد. زبان آلمانی در مدرسه محور است، اگر در آلمانی مشکل داشته باشی، در هیچ مضمونی موفق نخواهی شد.”
این تنها ابوسمره نیست که با چنین مشکلی دست به گریبان است، بلکه شماری دیگری از پناهندگان نیز با همچو معضله‌ای روبرو اند. عبدالعظیم غفوری پناهنده افغان که سه سال می‌شود در آلمان ساکن است دو بچه مدرسه‌یی کلاس اولی و سومی دارد. او نیز قرنطین مدارس را برای فرزندانش جبران ناپذیر می‌داند. آقای غفوری که در افغانستان معلم بوده می‌گوید که :” من حدود ۱۴ سال در یکی از مدارس شهر کابل معلم بودم و از نزدیک با درس، کارخانگی، روحیه شاگردان و مدرسه آشنایی دارم. تجربه چندین سال معلمی به من آموخته است، شاگرد که در کلاس درس حاضر نباشد، تکالیف مدرسه اش را به درستی انجام نمی‌دهد. در فضای کلاس، حس رقابت میان دانش‌آموزان وجود دارد و حضور معلم دانش‌آموان را به تکاپو و فعالیت وا می‌دارد، اما در خانه دیگر آن حس وجود ندارد و حالا شما یک زبان ناآشنا را هم به یک دانش‌آموز پناهنده اضافه کنید، آن وقت حجم مشکل را می‌توانید حدس بزنید.”
آقای غفوری می‌افزاید که به عنوان یک معلم به سیستم آموزشی آلمان باور دارد و مدارس آلمان پس از دوران کرونا به احتمال زیاد این کمبودی‌ها را جبران خواهد کرد، اما برای دانش‌آموزان پناهنده که زبان آلمانی، زبان مادری شان نیست، وضعیت فرق می‌کند. به باور او بیشترین ضرر آموزشی را دانش‌آموزان کلاس‌های پایه دیده اند و امیدوار است که سیستم بهداشتی آلمان هرچه زودتر بتواند جلو این اپیدمی ویرانگر را بگیرد و زندگی به روال عادی اش برگردد.
متن: نورالله رحمانی
Photo: Noorullah Rahmani
